Moeder Annies begint.

Ik hoop dat ik alles wat ik zie en denk zo kan weergeven dat iedereen kan zien wat ik zie en denk. Zo. De eerste zin is eruit. Ja, ik ben eindelijk ook begonnen met bloggen. En nee, ik heb niet de illusie dat iedereen op mijn schrijfsels zit te wachten. Schrijven deed ik tot nu toe op papier met een pen.Soms in een Worddocumentje. Ik zie altijd zoveel dingen gebeuren dat ik een grote behoefte heb om dit op te schrijven. Ook hou ik ervan om af en toe mijn mening ergens over te geven op Facebook of Twitter. Het prettige van opschrijven is dat ik even geen heel gesprek hoef aan te gaan, maar gewoon even kan 'luchten'.  Vaak is dit al genoeg. Hiermee bespaar ik mensen dan hele discussies. Mezelf ook. Wat ik wel leuk vind is dat mensen 'schriftelijk' reageren zodat ik kan lezen hoe anderen erover denken. Dit zorgt er voor dat ik alles van meerdere kanten kan bezien. Dat lukt me meestal toch wel, maar ik kom toch regelmatig dingen tegen waar ik dan totaal niet aan gedacht heb. Goed voor het inlevingsvermogen. Van mij en ook van de andere respondenten. Soms heb ik iets grappigs bedacht, maar geen toeschouwers om tegen te vertellen. Dat schrijf ik dan ook op. Ik hoop dan dat ik bij iemand een (glim-) lach op zijn/haar gezicht tover op deze manier. Ik zie dat dan helemaal voor me. Diegene, ik zal haar 'Meisje' noemen, zit dan te scrollen op Facebook.  Meisje zit in een behoorlijke dip. Baan kwijt, vriendinnen op vakantie en geen zin en geld om iets leuks te gaan doen. Dan maar gedachteloos scrollen. Dan komt opeens mijn grapje voorbij. Meisje scrolt terug en leest het nog eens goed. Ze schiet is de lach. De rest van de dag voelt Meisje zich een beetje beter. Wat kan fantasie toch leuk zijn! En daarom schrijf ik.