Fantasie

Soms kom ik iets tegen waarbij mijn fantasie op de loop gaat. Dat kunnen zinnen zijn, woorden die je anders kan lezen en uitspraken van mensen. Op 3 oktober jl. was ik in Leiden. Bij Leids Ontzet. Hutspot, haring en wittebrood, muziek, taptoe, optocht, markt, kermis, veel drank, kortom: Feest! Er hoort ook nog een stuk geschiedenis bij, maar dat sla ik nu even over. Voor wie interesse heeft: http://nl.wikipedia.org/wiki/Beleg_van_Leiden_(1573-1574) . Ik ben ik nooit eerder op 3 oktober in Leiden geweest, maar het was mooi weer en ik had zin een stuk te fietsen. Een mooie gelegenheid om Leidens Ontzet eens van dichtbij te bekijken. Of is het Leiden Ontzet? In ieder geval Ontzettend Leids! Ik slenter met zus en zus van zwager door de stad. We besluiten om even een patatje te gaan eten want 2 biertjes op een nuchtere maag vallen diep en raken goed. We eten onze patat op een bank. Dan valt mijn oog op een briefje bij een bel. Ik sta op en lees wat er staat: '2x bellen want de bel doet moeilijk'. Ja, en dan komt mijn fantasie op gang. Zo. Dus als ik 1x bel, gaat de deur open en staat er een bel voor mijn neus: "zo, mevrouw, dus u wilt naar binnen. Dat gaat zo maar niet! Ik ga u eerst wat vragen stellen."  Of: "aha, u heeft 1x gebeld. Zingt u het Wilhelmus maar eens 2x achterste voren in het Leids." Of: "1x bellen, hé! Kunt u niet lezen? Ik zal u eens een lesje leren!" Kom op zeg, doe niet zo moeilijk! Leuk zulke briefjes. We lopen weer verder. Ha, een ijssalon. Een vriendelijke jongen vraagt: "kan ik iets voor u opscheppen?"

Zeg dan maar eens nee tegen de verleiding.
Daarna wordt het tijd om weer naar huis te fietsen. Ontzettend genoten van mijn fietstochtje naar Leiden.
 

Verliefd!

Baf! Verliefd! In één klap. Mijn zoon en zijn vriendin komen eten. Op zondag. We zitten gezellig te keuvelen over koetjes, kalfjes en de vakantie. Mijn man komt thuis met de pizza’s. We willen net beginnen met het eten als mijn zoon aankomt met een cadeautje. Ik maak het platte pakje nietsvermoedend open en zie de lelijkste kopie van een lelijke echo van het mooiste kindje dat ik ooit gezien heb.

Mijn groeiende kleinkindje, hun kindje. Ik krijg een steek, recht in mijn hart: VERLIEFD! Verliefd op mijn zoon, op mijn schoondochter, op het kindje en dat allemaal in één keer. Zo overweldigend, zo gaaf! Tranen met tuiten van geluk. Ik had nooit gedacht dat zo’n cadeau, zo binnen kon komen. Wel dus! Beiden even goed geknuffeld. Oma! Ik word oma. Dan komt de vraag om nog even te wachten met vertellen. Tot woensdag. De aanstaande vader wil het eerst persoonlijk aan zijn vrienden vertellen. ’s Nachts word ik een paar keer wakker. ‘Ik word oma’, is steeds het eerste wat ik denk! Weer beginnen de blije vlinders even te fladderen. Ze moeten nog een half jaartje geduld hebben voordat ze volledig uit kunnen vliegen. Maandag op mijn werk valt het woord ‘oma’ bijna steeds uit mijn mond. Maar ik zeg niks. Dinsdag, hetzelfde. Gelukkig komt mijn dochter, de aanstaande tante, langs. Zij vindt het ook geweldig! Samen praten we erover. Over hoe leuk het is. Het is woensdag. Mijn zoon heeft gewhatsappt dat het mag. Ik mag het vertellen en doe dat dan ook graag. Allemaal mooie, lieve, enthousiaste reacties. Dat voelt ook al zo fijn. Vandaag een paar slofjes gekocht. Mijn eerste oma-cadeautje. Oma. Het woord heeft een mooie klank.

Ik vind het een eretitel: OMA. 

Moeder Annies begint.

Ik hoop dat ik alles wat ik zie en denk zo kan weergeven dat iedereen kan zien wat ik zie en denk. Zo. De eerste zin is eruit. Ja, ik ben eindelijk ook begonnen met bloggen. En nee, ik heb niet de illusie dat iedereen op mijn schrijfsels zit te wachten. Schrijven deed ik tot nu toe op papier met een pen.Soms in een Worddocumentje. Ik zie altijd zoveel dingen gebeuren dat ik een grote behoefte heb om dit op te schrijven. Ook hou ik ervan om af en toe mijn mening ergens over te geven op Facebook of Twitter. Het prettige van opschrijven is dat ik even geen heel gesprek hoef aan te gaan, maar gewoon even kan 'luchten'.  Vaak is dit al genoeg. Hiermee bespaar ik mensen dan hele discussies. Mezelf ook. Wat ik wel leuk vind is dat mensen 'schriftelijk' reageren zodat ik kan lezen hoe anderen erover denken. Dit zorgt er voor dat ik alles van meerdere kanten kan bezien. Dat lukt me meestal toch wel, maar ik kom toch regelmatig dingen tegen waar ik dan totaal niet aan gedacht heb. Goed voor het inlevingsvermogen. Van mij en ook van de andere respondenten. Soms heb ik iets grappigs bedacht, maar geen toeschouwers om tegen te vertellen. Dat schrijf ik dan ook op. Ik hoop dan dat ik bij iemand een (glim-) lach op zijn/haar gezicht tover op deze manier. Ik zie dat dan helemaal voor me. Diegene, ik zal haar 'Meisje' noemen, zit dan te scrollen op Facebook.  Meisje zit in een behoorlijke dip. Baan kwijt, vriendinnen op vakantie en geen zin en geld om iets leuks te gaan doen. Dan maar gedachteloos scrollen. Dan komt opeens mijn grapje voorbij. Meisje scrolt terug en leest het nog eens goed. Ze schiet is de lach. De rest van de dag voelt Meisje zich een beetje beter. Wat kan fantasie toch leuk zijn! En daarom schrijf ik.